உங்கள் முகமூடிகளை கழட்ட நீங்கள் தயாரா..?

  

நம்முடைய முகவரிகள் பொய்யானவை...
நம்முடைய முகங்கள் பொய்யானவை...

நாம் யாவரும் நம்முடைய
முகங்களில் இல்லை...

அதனால் யாரும் யாரையும்
பார்க்கமுடிவதில்லை...

சமூகம் என்பது ஒரு முகமூடி
நடன அரங்கம்

நாம் எல்லோரும்

நம் முகங்கள் என்ற முகமூடிகளை 

அணிந்து ஆடிக் கொண்டிருக்கிறோம்..

நம்  முகமூடிகளே
நம் மகுடங்கள்..

அவை கழற்றப்பட்டு விட்டால்
யாரும் அவரவர் அரியாசனத்தில்
அமர்ந்திருக்க முடியாது..

கவிக்கோ “அப்துல் ரகுமான்” ‌அவர்கள் எழுதிய ஆலாபனை என்ற நூலில் “முகமூடி” என்ற தலைப்பி்ல் இடம் பெற்ற கவிதை.

இந்த கவிதையை படிக்கும் போதே அந்த வரிகள் அப்படியே இதயத்தில் இறங்கி என்னை குற்றவாளி கூண்டி நிறுத்தி குறுக்கு விசார‌னை செய்கிறது..  நீ.. உன் முகமூடிகளை இழக்க தயாரா.. என்று..

உண்மையை சொல்லுங்கள் நாம் குற்றவாளிகளா.. அல்லது நிரபராதிகளா.. நாம் கொண்டுள்ளது முகங்களா அல்லது முகமூடிகளா... இந்த கவிதை நம்மை களங்கப்படுத்துகிறதா.. அல்லது கவலையடையச் செய்கிறதா..

ஒவ்வொறு மனிதனும் இரவில் ஒரு முகமும் பகலில் ஒரு முகமும், உள்ளே ஒரு முகமும் வெளியே ஒரு முகமும், கொண்டு இந்த உலகில் நடமாடிக் கொண்டிருக்கிறோம்.. பகலின் முகம் இரவுக்கு அறிமுகமாவதில்லை... உள்ளிருக்கும் முகம் வெளியில் தெரிவதில்லை அப்படி அறிமுகமாகும் போது இந்த உலகில் வா‌ழும் தகுதியை நாம் இழந்து விடுகிறோம். (இதனால் தான் அதிகமான தற்‌கொலைகள் நடக்கிறது என்பதே என் தாழ்மையான கணிப்பு)

எத்தனையோ பெரும்புள்ளிகளின் அவர்கள் அணியும் இரவின் முகமுடிகளை கழட்டிப் பார்த்தால் அவர்கள் யாரும் தன்னுடைய அரியாசனத்தில் அமர்ந்திருக்க முடியாது. பிரேமானந்தாவின் முகமூடியும், நித்தியானந்தாவின் முகமூடிகள் கழட்டப்பட்டது அவரது  மகுடங்கள் மண்ணிற்கு வந்தது. எத்தனையோ அரசியல் வாதிகளின் முகங்கள் முகமூடிகளில்தான் மூடிக்கிடக்கிறது. (ராஜா தற்போது குற்றவாளி கூண்டில்)

ஓ.. உலகே எண்ணிப்பாருங்கள் இந்த கவிதை நம்மைப்பார்த்து கை கொட்டி சிரிக்கிறது.. நாமெல்லாம் வேடிக்கைப் பார்ப்பதை விட பெரிதாக வேறென்ன சொல்லி விட முடியும்..

உலகம் ஒரு நாடக மேடைதான், ஆனால் அந்த நாடகத்தனத்தில் இருந்து இந்த உலகம் விடுபட மறுப்பது உண்மைதான்.. அதற்காக நாம் வாழ்க்கை முழுவதும் அப்படியே கிடந்து விடுவதுதான் கொடுமை...

நாம் நடிகர்கள்... நம்முடை குணாதிசயங்கள் என்னதன்று யார் யார் தெரிந்து வைத்திருக்கிறார்களோ அவர்களுக்கு ஏற்றவாறு நாம் நடித்துக் கொண்டிருக்கிறோம்... அதுவும் ஒரு முகமூடிதானே.. அதனால்தான் ஒவ்வொறுவருக்கு ஒவ்வொறுவிதமாக காட்சி அளிக்கிறோம்..

 என் முகங்கள்.. வீட்டில்.. நண்பரிடத்தில்.. பேருந்து பயணத்தில்.. அலுவலகத்தில்.. பள்ளியில்... இந்த வலையுலகத்தில்.. என பல்வேறு முகங்களுடன் பயணித்துக் கொண்டிருக்கிறேன.. என் ஒரு முகம் மற்றவர்க்கு தெரிவதில்லை அதனாலே நான் ஒவ்வொரிடத்திலும் முகமூடி அணிய வேண்டிய கட்டாயத்தில் தள்ளப்படுகிறேன்..

பேருந்தில் கலகலப்பாக பேசி.. பாட்டுப்பாடி.. சிரிக்கவைத்து என.. ஒரு ரசிகர் கூட்டமே வைத்திருக்கிறேன்.. ஆனால் மற்ற இடங்களில் இவற்றுக்கு எதிர் மறையாய்.. ஓ.. நாம் ஒவ்வொறுமுறையும்  வெவ்வேறு முகமூடியை மாற்றிக் கொண்டும் இருக்கவேண்டும்.

என்னுடைய, மற்றும் நம்முடைய தவறுகள் வெளியே தெரியாத வரை நாம் முகமூடியை கழட்ட வேண்டும் என்ற அவசியம் இல்லை.  ஆதனால் தான் நாம் அணிந்துக் கொண்டிருக்கும் முகமூடிகளை அழகுபடுத்திக் கொண்டிருக்கிறோம். நாம் செய்துக் கொண்டிருக்கும் ஒப்பனைகள் எல்லாம் நம் முகமூடிகளுக்தானே தவிர நம் முகங்களுக்கு இல்லை.

இப்போது சொல்லுங்கள்.. நாம் முகமூடி அணிந்து இருக்கிறோமா.. இல்லையா...

இந்த முகமூடிகளை அழிவித்தெரிய
நீங்க யாராவது தயாராக இருக்கிறீர்களா..
 
அப்படி முகமூடிகள் இழந்தப்பின் தன்னுடைய மகுடங்களை என்னச் செய்வீர்கள்...

 நண்பர்களே இந்த கட்டுரை யார் மனதையும் புண்படுத்துவதாக இருந்தால் தயவு செய்து என்னை மன்னித்து விடுங்கள்.. 

இது என்னுடைய மற்றும் உங்களுடைய மனதில் உறுத்திக் கொண்டிருக்கும் யாதார்த்தத்தின் உச்சம் என்பது தான் உண்மை...

நாளை கவிதையால் தொடர்வோம்...