இவைகள் விசித்திரக் கிழக்குகள்...

 

 கிராமங்கள்...
மக்களை நகரத்திற்கு தத்துக் கொடுத்துவிட்டு
குருவிகளை இழந்த மரமாய்
வெறும் கூடுக‌ளை மட்டுமே 

சுமந்து கொண்டிருக்கிறது...

 கொக்குகள் குடித்தனம் நடத்திய ஏரிகள்
தற்போது புதர்களுக்குள்
முடங்கிப்போய் இருக்கிறது...

நிலவுகள் குதித்து ஆடிய ஆற்றுப்படுகை
விண்மீன் நனையக்கூட வழியில்லாமல்
வாடிக்கொண்டிருக்கிறது...

வளையல் ஓசைகளை

கேட்டுக் களித்த வயற்காடுகள்
விளைச்சலை மறந்து வீரியம் இழந்திருக்கிறது...

காதலர்கள் கைகோர்த்து திரிந்த
அந்த கம்மாக்கறை
இன்று இரண்டையும் காணவில்லை...

முக்கால விளக்கு பூஜை
இருவேளை படையல்
வேப்பிலை அணிந்துக் கொண்டு
ஒய்யாரமாய் காட்சி தந்த அம்மனோ...
இன்று பாழடைந்த மண்டபத்தில் ஒண்டிக்கிடக்கிறாள்...

பூக்களோடு புன்னகையும் உதிர்த்துவிட்டு
பசுமையற்றுக்கிடக்கிறது
அன்று காய்த்து கனிந்த மாந்தோப்பு..

வசந்தம் தேவையில்லை
வறட்சியாவது வராமல் இருக்கட்டும்
என காலத்தோடு
போரடிக்கொண்டிருக்கிறது 

காக்கையும் குருவியும்...

உலகமே
அமுதம் விளைகிற
அட்சய பாத்திரங்களை அழுக்குப்படுத்தியா
நீ சுகம்காண துடிக்கிறாய்...

தற்போது... நாட்டின் முதுகெலும்புகளில்
கறையான்களின் குடியிருப்பு...

வசந்தத்தை மட்டுமே பாடிய
கிராமத்து குயில்களின் இராஜங்கம்
இன்று கோட்டான் வசம்...

ஒரு காலப் பெட்டகம்
காலனின் கையில்...

ஒரு இயற்கை ஓவியம்
இயற்கை எய்திக்கொண்டு...

இறுதியாய் கிராமங்கள்...
சூரியனைத் தொலைத்துவிட்டு
விடியலைத் தேடிக் கொண்டிருக்கும்
விசித்திரக் கிழக்குகள்...

நிறைகுறைகளை சுட்டிக் காட்டிங்கள்...
அப்போதுதான் என் எழுத்துக்கள் இன்னும் வலுப்படும்...