எப்படித்தான் முடிவெடுக்க...

சில நேரங்களில் இப்படித்தான்

அவள் சிந்திவிட்டு போகும்

சிரிப்புபொளிகளை ‌சேகரித்து

அர்த்தம் தேடிப்பாக்கிறேன்...

அதில் காதல் இருக்கிறதா

இல்லையா என்ற குழப்பத்தோடே

கலைந்து விடுகிறது அவைகள்...

நாம் கா‌தலை சொல்லி

அவளின் உதட்டோரத்தில்

ஒட்டிக் கொண்டிருக்கும் புன்னகையும்

உதிர்ந்து விடுமோ என்ற தயக்கத்தோடே

என்னை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறது விநாடிகள்...

வீடும் நாடும்

காவியமும் ஓவியமும்

காதலை மரணபயத்தோடே முடிக்கிறது...

சொல்லாமல் உணர்வற்று கிட்ப்பதை விட

சொல்லிவிடுவதாய் முடிவெடுக்கிறது

என் உயிர் அணுக்கள்...

கடிதம் கொடுக்க

கிழிந்த சாலைகளுக்கிடையே கடக்கும்

அ‌வளை எதிர்நோக்கும் போது

பூனையின் குறுக்கீடலால்

வீடு திரும்பி நாளை கொடுக்கலாம்

என்று தன்னோடே வைத்துக் கொள்கிறேன்...

எப்போது தரலாம் என்று

சரிவராத முடிவை யோசிக்கையில்

பல்லியின் சப்தத்தால் அதுவும் ஸ்தம்பித்தது..

இப்படியாக 

என் காதலுக்கு தடங்கலாய் இருக்க

காலையில் இன்னொன்றாய்

பக்கத்து வீட்டுக்காரனின் 

காதல் தோல்வி மரணமும்...

 நான் எப்படித்தான் முடிவெடுக்க....

அன்பார்ந்த வாசக பெருமக்களே...
கருத்துக்களை சொல்லுங்கள்... கரங்களைக் கொடுங்கள்...
உயிர்ப்பித்து கொள்கிறோம் நானும் என் கவிதைகளும்...