வார்த்தைகளின்றி வன்முறை...

உலகம் உழலாத ஒரு ஞாயிறு மாலை...

மிதந்து வரும் தென்றல் 

எங்கள் மௌனங்களை சுமந்துக் கொண்டுக்கடக்கிறது...!
 

நான் நகங்களை கடித்து 

நிமிடங்களை துப்பிக்கொண்டிருக்கிறேன்...

அவள் காலால் கோலம் போட்டு 

கனங்களை கழிக்கிறாள்...!

அவளிடமிருந்து மௌத்தை கொன்று 

பிரசவிக்கிறது வார்த்தை “கிளம்புகிறேன்” என்று...
 

என் உயிருக்கு தெரியாமலே 

மரணப்பட்டுக்கிடந்த நான் 

அவள் வார்த்தை கேட்டு உயிர்ப்பிக்கிறேன் 

“சரி” என்றுச் சொல்ல...
 

ஆரம்பம் மௌனம்... முடிவும் மௌனம்...
இடையிலும் அதுவேதான்...
 

மௌனத்தில் கழியும் இந்த
விடுமுறை ஞாயிறின் 

ஐந்து நிமிட சந்திப்பிற்காக 

என்னில் வாரம் முழுக்க ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது ‌

கோடி உரையாடல்கள்...!

மௌனம் தின்றே காதல் வளர்க்கிறோம் 

ஜீரனிக்க வில்லை வேறெதுவும்...
 

அடி பெண்ணே....
வேறு யாறும் இதில் விஞ்சி விடமுடியாது
இப்படி வார்த்தைகளின்றி 

என்னை கொன்று விட்டுப் போவதற்கு...

இதில என்ன இருக்கு..  பாஸ்....

இந்த கவிதைக்கு சும்மா ஒரு கருத்து சொல்லிட்டு போங்க..