எப்படித்தான் முடிகிறதோ..... உன்னால்....

ஒரு துணை எழுத்து 

உயிர் எழுத்தாய் உயிர்ப்பித்துக் 

கொண்‌டதைப்பற்றி....

ஒரு வறண்ட காலம் 

மழைப்பார்த்து மறுபிரவேசம் கொண்டதைப்பற்றி.....

கிழமைகளில் சனி மட்டு‌மே எனக்கு சொந்தம் 

எல்லோரும் அப்படி அழைப்பதினால்...

நாள்முழுக்க ராகுகாலமும் எமகண்டமும் 

மாறிமாறி வருவது என்க்கு மட்டும்தான்....

விதி விளையாட நினைத்தால் 

யோசிக்காமல் வந்து விடும் என் முகவரிதேடி...

பக்கத்து வீட்டு கருப்பு பூனை 

எனைப்பார்த்து பயந்தோடும் 

நான் குறுக்கிட்டு விடுவேனோ என்றஞ்சி...

படித்து விட்டு வேலையில்லாததால் 

மனிதனாய் கூட ஏற்றுக் கொள்ளவில்லை வீட்டார்...

திரும்ப திரும்ப நான் மட்டுமே அன்பு காட்டினேன்

எனைப்பார்த்து ஒரு நாளும் வாலாட்டியதில்லை 

அந்த நாய்குட்டி...

 நான் வரும்‌போது மட்டும் சகுனம் சரியில்லையென
திரும்பியிருக்கிறார் அந்த ஒற்றை பிராமணர்...

அதிசயமாய் என் விலாசம் வரும்போது மட்டும் 

தென்றலுக்கு தடைப் போடுகிறது காலம்...

பசுமைக்கலந்த வசந்தக்காலத்தை 

இதுவரையில் பார்த்திராத கால் நூற்றாண்டு நான்..

கடற்கரைக்கு சென்று 

கால் நனைத்தவர்களுக்கு தெரியும் 

நான் கண்ணீராய் சிந்திய உப்பின் அளவு...

காய்ந்து கருகிய 

அந்த ஓலைப்பாய் மட்டுமே அறியும் 

என் இதயத்தில் ஏக்கங்களை...

தப்பித்தவறிக் கூட என்னை தொட்டதில்லை 

மகிழ்ச்சியும் சந்தோஷமும்...

பண்டிகைக்கு பலிகொண்ட வாழையாய்...
உயிர் இருந்தும் உணர்ச்சியற்ற கோழையாய்....
வாழ்வைத்தொலைத்த என்னை 

உன்னால் மட்டும்

எப்படித்தான் முடிகிறதோ
என் அன்பே..
என்னை விரும்பித் தொலைக்க...

அன்பான வாசகர்களே... நீங்கள் வந்துப் போனதற்கான தடயத்தை 

இங்கே விட்டுச் செல்லுங்கள்...