தனித்திருந்து
வானம் பார்க்கும் இரவுகளில்
சட்டென்று விழும்
எரி நட்சத்திரமோ...!
யாருமற்ற ஒரு நாளில்
பின்புற கொல்லையில்
இறகு உதிர்த்து சென்றிருந்த
பறவையோ...!
முற்றத்தில் ஓடும் நீரில்
படகுவிட ஆளில்லா
வெறுமையைத் தந்த
ஒரு மழையோ...!
விழாவற்ற ஒரு நாளில்
தெருவில் ஆடிஅசைந்து
ஆசீர்வதித்து வந்துகொண்டிந்த
ஆசீர்வதித்து வந்துகொண்டிந்த
ஒரு யானையோ...!
புல்வெளிகளில் காத்திருக்கையில்
அங்கு சிறகடித்துவரும்
வண்ணங்களில் வசப்படுத்தும்
ஏதோ ஒரு பட்டாம்பூச்சியோ..!
சப்பதங்களற்ற
ஒரு ஏகாந்த வேளையில்
வீற்றிருந்த என் நினைவை
எழுப்பிவிட்டு போகும் ஒரு குயிலோ..!
புல்வெளிகளில் காத்திருக்கையில்
அங்கு சிறகடித்துவரும்
வண்ணங்களில் வசப்படுத்தும்
ஏதோ ஒரு பட்டாம்பூச்சியோ..!
சப்பதங்களற்ற
ஒரு ஏகாந்த வேளையில்
வீற்றிருந்த என் நினைவை
எழுப்பிவிட்டு போகும் ஒரு குயிலோ..!
இன்னும் எதுவெதுவோ
வந்துப்போகிறது ஞாபக சுவடுகளாய்
வந்துப்போகிறது ஞாபக சுவடுகளாய்
அவள் இல்லது தவிக்கும்
என் தனிமைகளில்...!
தனிமையின் கொடுமை...ஒவ்வொரு வரியிலும் ...வலி புரிகிறது !
ReplyDeleteத ம +1
அற்புதமான உவமைகள்
ReplyDeleteபகிர்வுக்கும் தொடரவும் நல்வாழ்த்துக்கள்
நயமிகு உவமைகள்! நற்றமிழ்க் கவிதையில்!
ReplyDeleteஅருமையாக உணர்வுகளை வெளிக்காட்டிய வலி நிறைந்த கவிதை வரிகள் !வாழ்த்துக்கள் சகோதரா மென்மேலும் இன்பக் கவிதைகள் இனிதே வசப்படட்டும் .த.ம.4
ReplyDeleteதனிமை கொடிதுன்னு சும்மாவா சொன்னாங்க.
ReplyDeleteஅருமையான கவிதை! தனிமை விரைவில் நீங்கட்டும்!
ReplyDeleteரைட்டு.
ReplyDeleteதனிமையின் கொடுமை அருமையான கவிதையாக.
ReplyDeleteதனிமை கொடுமை உண்மை
ReplyDeleteஇப்படியெல்லாம் பட்டால் தான் பெண்ணின் அருகாமையின் அவசியம் தெரியும்:)
ReplyDeleteகவிதை அருமை சௌந்தர்.
உவமையுடன் உணர்ந்த வலி அருமை.
ReplyDelete